Poem by Fereydon Moshiri / Translated by Mahnaz Badihian
A poem by the well known Persian poet Fereydon Moshiri. This poem was put to music and sung by Iran’s foremost classical singer, Shajarian, to support the uprising of Iranian youth and to condemn the killing of Neda and hundreds of others on the streets of Tehran.
This is the link to the song: http://www.youtube.com/watch?v=jbpEL985fNU
Below is my translation of the poem from Persian to English. I have also included the Persian after the English.
Language of Fire
Poem by Fereydon Moshiri
Translated by Mahnaz Badihian
Lay down your gun
I am aghast by the scene of this
Unsightly bloody tool
The gun in your hand means
The language of lead and blood
I have nothing
Facing this demonic and destructive tool
But the language of love
A heart filled with love for you
You, who are the enemy of friendship
The voice of lead and fire
Is the voice of anger and bloodshed
The voice of Genghis
Come sit, talk, listen
Maybe the light of humanity
Will penetrate your heart
Hey brother if you’re calling me
Sit with me like a brother
Lay down your gun
Lay down your gun
So the killer demon may leave your soul
What do you know about the way of humanity?
If life is given by god
Why should you take it?
Why, should for a moment of hatred,
You turn this brother to dust and blood?
Assuming at ever point of view
You tell and seek the truth
Assuming you are the truth
But my dear brother you should not look for truth
Through the power of this senseless object of bloodshed
If your sleep and numb conscience awakens at last
Lay down your gun
Lay down your gun
زبان آتش شعر ; فریدون مشیری
تفنگت را زمین بگذار
که من بیزارم از دیدار این خونبارِ ناهنجار
تفنگِ دست تو یعنی زبان آتش و آهن
من اما پیش این اهریمنی ابزار بنیان کن
ندارم جز زبانِ دل – دلی لبریزِ مهر تو –
تو ای با دوستی دشمن.
—-
زبان آتش و آهن
زبان خشم و خونریزی ست
زبان قهر چنگیزی ست
بیا، بنشین، بگو، بشنو سخن، شاید
فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید.
—-
برادر! گر که می‌خوانی مرا، بنشین برادروار
تفنگت را زمین بگذار
تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو
این دیو انسان کش برون آید.
—-
تو از آیین انسانی چه می‌دانی؟
اگر جان را خدا داده ست
چرا باید تو بستانی؟
چرا باید که با یک لحظه‌ی غفلت، این برادر را
به خاک و خون بغلطانی؟
—-
گرفتم در همه احوال حق گویی و حق جویی
و حق با توست
ولی حق را – برادر جان –
به زور این زبان نافهم آتشبار
نباید جست…
—-
اگر این بار شد وجدان خواب آلوده‌ات بیدار
تفنگت را زمین بگذار..
شاعر:استاد فریدون مشیری… خواننده : استاد محمدرضا شجریان